Hans was 15 jaar toen hij in een Limburgs opvangcentrum kwam. Een goed verzorgd muildier, die in in circus had gewerkt. Omdat hij slecht ging zien, moest hij weg uit het circus. Gelukkige jaren volgden tot het opvangcentrum ophield te bestaan.
Rudi, de eigenaar, bracht Hans persoonlijk naar De Ezelsocieteit in 2000. Hans zijn moeder was een Shetlander en zijn vader een grijze ezelhengst. Muildieren lijken altijd het meest op hun moeder. In de Ezelopvang maakten we voor het eerst het karakter van een muildier mee. Levenslustig, werklustig, altijd in voor een geintje. Dat werd moeilijk gevonden door de meest oudere ezels die bij ons wonen. Soms viel er een oudje van schrik om als Hans ineens de hoek om kwam galopperen!

Hans het muil gaat naar Hans de hoefsmid.
Ook hier heeft ons muildier gelukkige jaren gehad met veel vrijheid en goede verzorging. Toen kwam Nadia in ons leven, die zich ontpopte als een muildierdeskundige. Zij werd de pleegmoeder van Hans, samen met muildier Jozef. Want hoe anders in zijn gedrag is een muildier!
"een paard geef je een bevel, aan een ezel vraag je iets en met een muildier moet je onderhandelen, iedere dag".
Dat kan Nadia als geen ander. Hans heeft een geweldig leven gehad bij Nadia, vol met liefdevolle zorg, zeker in de laatste jaren dat hij bijna blind was.
Naast Jozef waren er 2 muildiermerries bijgekomen: Mina en Muli. Hans was en bleef met stip nummer 1 bij Nadia.
Waarom was Hans bijzonder? Dit muildier was van veulen af aan dagelijks in liefdevolle mensenhanden geweest.
Daarom makkelijker in de omgang dan menig ander muildier, die dat geluk niet heeft.

​Op 30 maart 2016 is Hans ingeslapen, zijn lijf was van alle kanten op.
Op de 'eeuwige grazige weiden' kan Hans nu weer volop galopperen en grazen, wat hij altijd graag deed.

Afgelopen zomer heb ik op een typisch Nederlandse benauwde zomerdag, zo een waar er rond het vallen van de avond een enorme regenbui losbarst die gepaard gaat met onweer, een stuk grond van 3000 m²  vrijgemaakt van dennenappels. Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom ik dit vrijwillig op een zondag zou gaan doen. Nou, natuurlijk niet voor niets!

​Dit stukje grond is het nieuwe thuis voor twee ezeltjes van De Ezelsociëteit. Dit is een stichting in Nederland die zich inzet voor verwaarloosde ezeltjes. Dit kan verschillen van ezeltjes die op straat komen te staan, slecht behandeld worden of omdat de eigenaar er niet meer voor kan zorgen. Bejaarden en gehandicapte ezels blijven permanent in het opvangcentrum. Alle andere ezels kun je adopteren en Polly en Nicky zijn dus geadopteerde ezeltjes.

Polly en Nicky zijn opgevangen door een oom en tante van mij en daarom dat ik regelmatig eens langs kan gaan om te kijken hoe het met ze gaat en een knuffeltje kan geven. Ik zal in mijn dagboek zo nu en dan een update geven als ik weer bij mijn twee nieuwe vriendjes bent geweest.

Liefs,
Kim.